TEKEL işçilerinin 1 Nisan eylemi...Devlet terörüne karşı sınıf direnişi!TEKEL direnişinin Türkiye işçi sınıfı üzerinde yarattığı sarsıcı etkinin farkında olan sermaye iktidarı, başladığı andan itibaren direnişi kırmak için her yola başvurdu. Ancak sendika ağaları ve dinci sermaye medyasının desteğini almasına rağmen, Amerikancı düzen cephesi direnişi kırmayı başaramadı. Direniş mevzisini sonuna kadar savunan işçiler, ancak devletin hukuksal alanda kısmi bir geri adım atması ve sendika bürokratlarının gerici manevralarıyla direniş çadırlarını kaldırmayı kabul ettiler. 1 Nisan’da yeniden Ankara’da buluşmak üzere memleketlerine giden TEKEL işçileri, mücadeleyi gittikleri kentlere de taşıdılar. Hem direniş sürecinde sergiledikleri kararlı tutum hem TEKEL işçilerinin bu süreçte kazandığı deneyim ve özgüven, sermaye tetikçisi AKP hükümetini fazlasıyla rahatsız etti. bundan dolayı 1 Nisan eylemini kırmaya özel önem atfeden sermaye iktidarı, Ankara Valiliği aracılığıyla tahditler savurarak işçilere geri adım arttırmaya çalıştı. Zira 1 Nisan eyleminin başarısızlığının, hem 1 Mayıs kutlamalarını hem 26 Mayıs iş bırakma eylemini zayıflatacağını hesap eden Amerikancı rejim, Ankara’da fiili sıkıyönetim uygulayarak çirkin emellerine ulaşmaya çalıştı. Ankara’yı dört koldan kuşatan kolluk kuvvetlerinin gözü dönmüş saldırganlığı ters tepti. Ankara polisi gaz bombalarıyla, copla, tazyikli suyla acımasızca saldırdı, fakat ne TEKEL işçileri, ne ilerici devrimci güçler, ne TEKEL işçileriyle dayanışmak için yollara düşen işçi emekçiler bu zorbalık karşısında geri adım attı. Gün boyu süren kararlılık, bir kez daha devlet terörünün ters tepmesini sağladı. Ankara sokaklarını dolduran binler işçi, emekçi ve genç kararlılıkla direnerek, sermaye devletini eylemi etkisizleştirme planını boşa düşürdü. 1 Nisan eylemi, bazı yönleriyle 1 Mayıs 2009’daki Taksim eylemine benzedi. Katılım yönünden eylem, yeterince güçlü değildi. Zira beklendiği üzere sendika bürokratları eyleme dönük ciddi hazırlıklardan uzak durdular. Bazı sol güçler de eylemin sınıf hareketi ve bahar dönemi açısından taşıdığı önemin farkında bile değildi. Dolayısıyla 1 Nisan eylemi, işçi emekçilerin gündemine pek taşınamadı. Sınıf devrimcilerinin yürüttüğü çalışma dışta tutulursa, 1 Nisan eyleminin yerellerde kayda bir çalışma konu edilmedi. Eyleme hazırlık sürecindeki zaaflara, TEKEL direnişinin işçi emekçiler üzerinde yarattığı olumlu etki hesaba katıldığında katılımın da beklenenin altında olmasına rağmen, Ankara sokaklarında sergilenen direniş kararlılığı, 1 Nisan eyleminin bahar sürecinde önemli yer tutmasını sağlayacak zemini oluşturdu. Sermaye tetikçisi AKP hükümetinin işçiler karşısındaki saldırganlığı, hem ödünsüz bir sınıfsal tutuma hem derin bir sınıf kinine işaret ediyor. Güvencesiz çalışmayı, geleceksiz yaşamayı işçi sınıfı ve emekçilere “tek seçenek” olarak dayatan dinci gerici iktidar var. Büyük sermaye ve ABD’nin hizmetindeki bu iktidarın, işçi sınıfını direnmeye ve örgütlü karşı koyuşa özendiren, bunun mümkün olduğunu pratikte gösteren, dahası her türden kölelik dayatmalarına karşı tek yolun direniş olduğunu şiarlaştıran bir eylemlilik sürecinin devamı olan 1 Nisan eylemine saldırmaları hiç de şaşırtıcı değil. “Demokratik açılım”, “Demokratik anayasa” tartışmalarının ortalığı kapladığı günlerde devletin işçiler üzerinde terör estirmesi ise, egemenlerin demokratikleşme anlayışlarında işçi ve emekçilere yer olmadığını somut bir şekilde gözler önüne sermiştir. TEKEL işçilerinin devlet terörü karşısında sergiledikleri direniş de sınıfsal bir tutuma işaret ediyor. Yani 1 Nisan eyleminde de iki sınıf, iki zıt dünya, tıpkı 1 Mayıslar’da olduğu gibi karşı karşıya gelmiştir. Bu yönüyle 1 Nisan eylemini bir 1 Mayıs provası olarak değerlendirmek mümkündür. Emeğin baharına doğru yürüyüşün hızlandığı bu günlerde artık devrimci 1 Mayıs’a hazırlığın da hızlanması gerekiyor. TEKEL işçilerinin direnişini sınıfın farklı bölüklerine taşımak, aynı zamanda, her yeri birer “TEKEL”e dönüştürecek olan 1 Mayıs alanlarına işçileri taşımak temel önceliğimiz olmalıdır.
|
