Yarın bizim olacak!
Metal fırtınası bentleri yıkarak ilerliyor. Eskiye dair ne varsa yerle bir ediyor, ezberleri bozuyor. Yasaları, kuralları, yerleşmiş kalıpları, pratikleri ve alışkanlıkları.. kısacası eskiye ait ne varsa bir bir yıkıyor. Eskiler anlayamıyor, kavrayamıyor. Büyük fırtına bu köhne anlayışları tarihin çöplüğüne sürüklüyor. ‘İşçiler ne zaman yenilmez olurlar?’ sorusu bugünü işaret ediyor, zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyi olmayanlar yeni bir dünyanın ve yeni bir kültürün kapılarını aralıyorlar. Hareketin “gerici” olduğunu söyleyenlere inat, hareketin yarattığı mücadele biçimleri ileri boyutlar kazanarak güçleniyor. Fabrikalarda yapılan eylemlerden sonra birçok fabrikada işçiler kazanımlarla çalışmaya başladı. MESS kesenin ağzını açmak zorunda kaldı. On yıllardır metal işçisinden çalarak biriktirdiklerini bugün işçilere dağıtıyor. Ne demişti MİB: “MESS’i ezelim çaldıklarını geri alalım!” Bugün metal işçileri tam da bunu yapıyor. Kendisinden çalınanları geri alıyor. Eski yıkılıp yeni yaratılırken fabrikalarda neler oluyor. Haklar kazanılıyor, sadece bu mu? Direnen işçiler kendi güçlerinin farkına vararak, yaratıcı kolektif enerjisi ile neler yapıyor. İstifalarını büyük oranda tamamlayanlar, büyük bir prangadan kurtulurken gelecek için planlarını da yapıyor. Söz, yetki, karar sahibi olarak sandıklar kuruluyor, sandıklardan işçi temsilcileri çıkıyor. İşçi demokrasisi işliyor, fabrikalarda aday olan temsilciler, yapacakları ile işçilerin karşısına çıkıyor. İşçilerin taleplerine karşı çıkanlara fiili-meşru mücadele hattı gösteriliyor. Oylara talip olunuyor. Kazanan, fabrika yönetiminin karşısına çıkıyor. “Artık işçileri ben temsil ediyorum bundan sonra muhatabınız benim” diyor. Sandık koymayanlarla ise mücadele devam ediyor. Eski yıkılırken yeni bir anlayış ve kültür de yaratılıyor. Yeni sendika tartışmaları sürerken, işçilerin umudunu kırmayı marifet bilenler birçok sorunu da işçilerin karşısına çıkarıyor. Neymiş efendim, yeni sendika yetkiyi nasıl alacakmış. Hadi yetkiyi aldı, işçilere nasıl hak alacakmış, hak almak için nasıl greve çıkacakmış. “Doğmamış çocuğa don biçenler” hayatın içerisindeki çözümleri görmezden geliyor. Bu hareket başladığında işçilerin TM’ye karşı nasıl eylem yapacağını tartışan ve hareketin gücüne-potansiyeline güvenmeyen birçok anlayış, işçilerin kendi eylemlerini örgütleyebileceğini dahi düşünmüyordu. Sanki hayat bize sorunların çözümünü altın bir tepside sunacak? Korkularının esiri olan bu anlayışlar, yeniyi yaratma fikrini çoktan unutmuşlardır. Bu işçilerden sendikacı olur mu? Olmaz diyenler, köhnemiş bürokratlar ya da bunların yanındaki yalakalar. Algıları değiştirenler, her şeyin değişimini de sağlayacaktır. Nedir bu meslek haline gelmiş profesyonel sendikacılık veya sendika uzmanlığı ne işe yarar. Hangi soruna çözüm bulur? Koltuk sevdasının başında gelen bu “meslekler” üretimden koparak işçinin sorununa çözüm bulabilir mi? “Nereden geldiğimi unutmak istemiyorum”Fabrikalarda yaşanan gelişmeler ise birçok tabunun da yıkılacağını gösteriyor. Seçilen temsilcinin, fabrika yönetimine işçilerin taleplerini ilettiğinde, fabrika yöneticisi temsilciye sorar “neden üzerindeki elbiseleri değiştirmiyorsun” diye. Temsilci işçi “Ben nerden geldiğimi unutmak istemiyorum” cevabını verir. Taleplerini iletir ve oradan ayrılır. Sendikacı olmak demek ne demek, işçinin yanında mısın? Patronun yanında mısın? Bütün mesele budur. Bir başka fabrikada ise seçilen temsilciye temsilci odası açılmak istenir. Temsilci kabul etmez, bize odaya gerek yok der, vardiya boyunca fabrikada dolaşır. İşçilerin sorunlarını dinlemek için tezgahlara gider. Bir yandan çalışan işçilere yardım ederken diğer yandan da işçilerin sorunlarını dinler ve yerinde çözüm bulmak için fabrikayı arşınlar. Fabrika yöneticilerinin tavrı ise biz TM’den böyle bir şey görmedik. İşçilerin demokratik yollarla seçtiği gerçek temsilcileri fabrikada yaşanan sorunları nasıl çözdüklerini şöyle anlatıyorlar: Biz sorunu belirtiyoruz, karşı tarafa ne zaman yapılacağını söylüyoruz. Aksi olursa şalteri gösteriyoruz, yıllarca kangrene dönüşmüş bütün sorunlar çözülüyor. Yemekler değiştiriliyor, servisler düzeltiliyor, sigara içme yerleri düzeltiliyor. Temsilciler artık işçilerin sorunlarını çekinmeden anlattıklarını ifade ediyorlar. Bir işçi “Abi artık sorunlarımızı rahatça anlatabiliyoruz” diyerek söz, yetki, karar hakkı konusunda katettikleri mesafeyi ortaya koyuyor. Daha önce bir işçinin sorununu ifade etmesi işten atılmasına neden olurken şimdi için ise “Artık sorunlarımıza çözüm buluyoruz. Herkes güvenle birbirine bakıyor. TM’nin adamları bile bizim birliğimizden etkileniyor” diyor bir işçi. Kimi fabrikalarda da işçiler temsilciliklerini ve temsilcilik ihtiyaçlarını söke söke alıyorlar. Mücadele öğretiyorMetal direnişinin en büyük özelliklerinden biri de öğrenme kültürü. Mücadele sonradan gelene dersler bırakarak ilerliyor. Yıllarca kölelik koşullarında çalışan işçiler, deneyimleri hemen özümseyip eksikliklerden dersler çıkararak ilerliyor ve hak kazanımında bir adım öne çıkıyor. Bu da işçi sınıfının kolektif yapısının gücünü gösteriyor. İşçiler belki de ileride yenilebilir. Bu bir ihtimaldir ancak yarattığı kültür geleceğin teminatıdır, umuttur. Yarınlar umutlarla doluyor. Gelecek işçi sınıfının güneşli günlerine hazırlanıyor. Bursa’dan Metal İşçileri Birliği üyesi bir işçi
B/S/H Fabrika Kurulu:
|
