SAYI: 22 (62), 8 Haziran 2002

Gerek içerde gerekse uluslararası arenada yaşananlar devrimci faaliyetin önemini kat kat artırıcı gelişmeleri barındırmakta. Bunu iki yönlü algılamak gerekiyor: Birincisi, devrimci faaliyete karşı dünya çapında bir uzlaşma sağlayan emperyalist kapitalizm, paydası altında topladığı her türden devrimci faaliyeti bastırmak için güçlerini birleştirmiş durumdadır. Bu devrimcilerin işini düne göre daha zorlaştıran yönüdür. İkincisi ve ilkiyle zıt gibi görüneni, çeşitli adlar altında örgütlenen emperyalizmin bu global saldırganlık uzlaşmasının, halklar nezdinde emperyalist barbarlığı teşhir etmesidir, ki, bu yönüyle de devrimci örgütlenme ve faaliyeti kolaylaştırıcı bir etkiye sahiptir. Sorun, bu gelişmelerin devrimci örgütlerce gereğince değerlendirilip değerlendirilemeyeceğinde yatıyor.

Türkiye üzerinden ve kendi faaliyetimiz penceresinden baktığımızda, iç ve dış gelişmelerin bu iki yönlü etkilerini ve bunları değerlendirebilme kapasitemizi rahatlıkla görebiliriz. Türkiye’deki siyasi iktidarın hemen tüm karar ve uygulamaları, sistemi, işçi ve emekçi kitleler nezdinde olabildiğince teşhir etmektedir. Amerika’nın ve İMF, Dünya Bankası gibi emperyalist kuruluşların, işçi ve emekçi kitlelerin yıkımını koşullayan tüm direktiflerinin harfiyen ve alenen uygulanması olarak özetlenebilecek bu karar ve uygulamalar, tamamen anlaşılır nedenler yüzünden ve haklı olarak bu kitlelerin tepkisini çekmektedir. Ne var ki, bugünkü hızlı yıkım kararlarını çok önceleyen bir süreçten beri sistemin önemle üzerinde durduğu örgütsüzleştirme saldırısında elde ettiği başarılar nedeniyle, kitleler, tepkilerini ortaya ökmekte zorlanmaktadır. Yani sonuçta iş, dönüp dolaşıp örgütlenme alanında düğümleniyor ve bu alanın tek ve asıl muhatabı ise devrimci önderlik.
Sistem tam da bu yüzden, ezilen sınıfların ve ulusların örgütsüzleştirilmesini temel bir sorun ve bir iş haline getirmiştir. İşçi ve emekçi sendikaları gibi demokratik kitle örgütleriyle olan sorununu, uzun yılları alan bir "böl, parçala, teslim al" taktiğiyle, genelde ve esastan çözmüş olduğunu gördüğü için, şimdi, devrimci örgütlerin tasfiyesini ana hedef olarak önüne koymuş bulunuyor. Türkiye’de düzen sahipleri bunu yıllardır açıktan telaffuz etmekten çekinmiyor ve her türlü hakkı-hukuku bir yana bırakarak, aşağılık bir imha saldırısını sürdürüyor. Son yılların cezaevi katliamları ve F tipi saldırısı bu imha savaşının temel aracı yapılmış durumda.

Uluslararası arenaya gelince, emperyalist haydutların şefi ABD’nin 11 Eylül ertesinde ilan ettiği gibi, emperyalist dünya barbarlığı, terörizme (siz devrimci mücadeleye okuyun) karşı birleşmiş bulunuyor. Ortadoğu’da İsrail’in Filistin devrimine karşı yürüttüğü işgal ve imha saldırılarına karşı emperyalist dünyanın tutumu bunun bir göstergesidir. Aynı şekilde, Türkiye’nin zindanlarında devrimci kıyımına karşı tutum da bir göstergedir. Ve bundan böyle, her ülkenin kendi devrimci dinamiklerine karşı benzer tutumlar göstereceği, İspanya’nın ETA’nın siyasal kanadına karşı aldığı yasak kararıyla da teyit edilmiş durumdadır.

Bu, kapitalist-emperyalist devletler arasında bir konsensüs, bir suç ve eylem birliği anlamına geliyor.

Karşı tarafın, yani işçi sınıfları ve emekçi halkların da, bu "şer ittifakı" karşısında kendi güç ve eylem birliklerini bir an önce oluşturma zorunluluğu ortadadır. Bu birliklerin yolunu açacak olansa siyasal önderliklerdir. Yerelde ve somutta, bu, Türkiye işçi sınıfının devrimci partisidir anlamına geliyor.

Sınıf devrimcileri, görev ve sorumluluklarına bu tarihsel bilinç, cesaret ve güvenle yaklaşmalıdır.