Kemal Türkler'in kızı Nilgün Soydan'a 6 yıl hapis istemiyle dava açıldı...İşte adaletiniz: Katillere zamanaşımı ödülü, “katil” diyene dava!
Kemal Türkler’in katledilişinin yıldönümünde, kızı Nilgün Soydan’a babasının mezarı başında yaptığı konuşma sebebiyle 6 yıl hapis istemiyle dava açıldı. Katilleri aklayan yargı mekanizması, katilleri koruyup kollamada sınır tanımadığını da göstermiş oldu böylelikle. Nilgün Soydan babasının mezarı başında, faşist parti MHP’nin İstanbul Milletvekili Celal Adan’ın cinayetin azmettiricisi olduğunu ve cinayetin işlenmesinde silah temin ettiğini ifade etmişti. İşte bunun üzerine Soydan hakkında İstanbul Cumhuriyet Savcılığı tarafından hazırlanan iddianamede “hakaret ve iftira” suçlamasıyla 6 yıl hapis istemiyle dava açıldı. 19 yıl boyunca “yakalanamayan”, üstelik Kemal Türkler’i katletmenin yanı sıra 7 TİP’linin katledildiği Bahçelievler katliamının da faillerinden olan Ünal Osmanağaoğlu 1999’da açılan göstermelik davada “yargılanmaya” başlamıştı. Hani derler ya “öpmeye niyeti olmayan yanağın nerede?” diye sorarmış. Devletin ve burjuva adaletinin işleyişi tam da böyle işte. Yıllarca elini kolunu sallayarak gezen katiller her türlü soytarılığa sahne olan mahkemelere bin bir nazla çıkarılmakta ve dosyalar tozlu raflarda “zaman aşımına” uğratılmaktadır. Öyle ya katleden devletse tutup da kendi beslediği faşist katilleri yargılayacak değil ya, elbette işi ağırdan alacak. Bu durumda açılan davalar görüntüyü kurtarmak için tiyatrodan başka nedir ki? Dava sürecine kısaca göz atarsak, Türkler’in ölümü ile ilgili olarak Bakırköy 2. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülen davada 2003 yılında sanık Ünal Osmanağaoğlu’nun beraatına karar verilmişti. Yargıtay 9. Ceza Dairesi dosyada eksik soruşturma yapıldığı gerekçesi ile kararı bozmuştu. Yerel mahkeme bir kez daha sanık Osmanağaoğlu’nun beraatına karar verdi. Yargıtay sanıkla ilgili olarak keşif yapmadığından dolayı kararı bir kez daha bozdu. Mahkeme 2009’da berat kararında bir kez daha ısrar etti. Karara yapılan itirazla birlikte Yargıtay Genel Kurulu hükmün bozulmasına karar verdi. Dosya yerel mahkemeye son gelişinde ise “zaman aşımı” gerekçesiyle düştü. Yıllar boyu yerel mahkeme ve Yargıtay arasında sürünen dava “zaman aşımı” aşamasına gelince Yargıtay tarafından onandı ve dosya kapatıldı. Kemal Türkler’in katilleri de son süreçte devletin katliamcıları korumak için devreye soktuğu ve süreklileştirdiği “zaman aşımı” zırhıyla 2 yıl önce cezasızlıkla ödüllendirilmişti. Devlet eliyle işlenmiş birçok cinayet ve katliamda olduğu gibi Kemal Türkler davasında da burjuvazinin mahkemeleri ve adaleti, üzerine düşeni yerine getirdi ve katilleri salıverdi. Üstelik deliller ortada duruyorken ve katliamların görgü tanıkları “ben gördüm buydu” demesine rağmen... Son süreçte görülen davaların duruşmalarına baktığımızda şu açıkça görülmektedir ki; katiller hakkında konuşan her kimse devletin ve adaletin hışmına uğruyor. Fakat katiller ödüllendiriliyor. Örneğin Hrant Dink’i hedef tahtasına çakan Yargıtay eski üyesi Mehmet Nihat Ömeroğlu’nun Kamu Başdenetçisi yapılması buna tipik bir örnektir. Üstelik şov yapmakta ustalık dönemine geçen dinci partinin şefi Erdoğan, Hrant Dink suikastının ardından “bu davanın Ankara’nın derin dehlizlerinde kaybolmasına izin vermeyeceğiz” demiş, fakat yine Hrant Dink’in katledilişinde payı olan İstanbul eski Emniyet Müdürü faşist Celallettin Cerrah da Osmaniye’ye vali olarak atanarak terfi ettirilmişti. Yine tüm bunlardan ayrı ele alınamayacak olan devletin üniformalı tetikçileri olan polislerin işledikleri cinayetlerin ardından göreve devam etmeleri, hatta terfi ile ödüllendirilmeleri de madalyonun bir diğer yüzüdür. Faşist cellatların kurşunlarına hedef olanlar katledildikten sonra bile haklarında yargılama devam etmekte (cezaevi katliamlarında işkencelerle katledilenlerin yargılanması gibi), diğer yandan bu katliamları protesto edenler, mezar anmalarına katılanlar, katiller hakkında konuşanlar sanık sandalyesine oturtulmaktadır. Yani düzen mahkemeleri ve kolluk güçleri katilleri yakalamakta ne kadar isteksiz iseler. katledilenlerin anmalarını yapanları yargılama noktasında da bir o kadar gayretkeştirler. Siyasi cinayetler söz konusu olduğunda devletin adalet ve yargı mekanizmalarının sınıfsal tavrını açıkça görmek de mümkündür. Bugüne dek birçok işçi, emekçi, sendikacı ve işçi sınıfının kurtuluşu için mücadele eden devrimci, 1 Mayıslar’da, mitinglerde, grevlerde, işkencehanelerde, sokak ortalarında gerçekleştirilen faili devlet olan cinayetlerde katledilmiştir. Ama bu cinayetlerin ardından yapılan yargılamalar sonucunda neredeyse hiçbir katil ceza almamıştır. Bilakis bebekten katil yaratan bu düzen yeni cinayetler işleyebilmek için yetiştirdiği katillerini her zaman koruyup kollamış ve devlet için kurşun atanların nasıl da aklandığını göstermiştir. Tüm bunlar ışığında Nilgün Soydan’a açılan dava da yine göstermektedir ki, kapitalizmde sömürüye meşruluk kazandırmanın temel bir aracı olan adalet, yargı, yasalar ve mahkemeler asalak sermaye sınıfının çıkarlarının koruyucusu olmuştur. Nilgün Soydan’a dönük başlatılan hukuk terörüne de bu gözle bakıp, sorunun özünde emek-sermaye çelişkisi olduğu gerçeğinden hareket edilmelidir. Dolayısıyla bu saldırılara yanıt vermek de ancak siyasallaşmış bir sınıf hareketi ile mümkündür. Tıpkı 1970’lerde faşizme ihtar eylemleri yapan, Devlet Güvenlik Mahkemeleri’ni kapattıran devrimci işçi hareketi gibi...
Kemal Türkler’in katili serbest,
|
